Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Prioris generis est docilitas, memoria; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;